Elk jaar gaan we met ons gezin mee op chirokamp om te koken. Dit jaar was het afwachten of we mee konden gaan. Alles hing af van hoe het mij en Pim zou vergaan de eerste weken na de bevalling. Omdat ik me vrij goed voelde en Pim een flinke baby was, besloten we het er toch op te wagen. Tom en de meisjes vertrokken al iets vroeger, zo hadden Pim en ik nog even rust. Na enkele dagen sloten ook wij aan bij de groep en genoten we van de chirosfeer.

De kampplaats

Naast het gebouw en het grote speelterrein met de tenten stonden er ook enkele bussen waar de kinderen in konden slapen. Gelukkig was er voor Pim en mij een mooi kamertje binnen gereserveerd, waar we ons ten alle tijden even konden terug trekken. Bij warm weer was het er lekker koel en als het buiten een koude nacht was, bleef het bij ons warm.

De menu

Onze menu is goed gevuld met gerechten die al jarenlang traditie zijn. Zo ook dit vieruurtje: boterhammen met kinnekeskak. Geen Pimmekeskak, maar een mengsel van boter met bruine suiker 😉

Pim

Pim voelde zich al vrij snel thuis tussen al dat chirogeweld en trok hem weinig aan van de drukte. Als hij toch een moeilijk momentje had, trokken we ons even terug in onze kamer of maakten we een wandelingetje.

Lola

Voor Lola was dit kamp wel heel bijzonder, want zij ging voor het eerst mee als botje, zo heet de jongste groep. Ze was één van de kleinsten, maar deed het super! Tom en ik probeerden ons zoveel mogelijk afzijdig te houden en ook Lola deed het flink. Het was leuk om haar van op een afstand bezig te zien met de andere kindjes.

Zusterliefde

Susan had het moeilijker om haar zus los te laten. Ze ging vaak kijken naar de botjes en als het even kon, speelde ze mee. Op de themadag wou ze zich ook graag verkleden. Ze dook in de verkleedkoffer van de leiding en vond deze werkman-outfit 🙂

Susan

Gelukkig had Susan genoeg afleiding en dat maakte het gemis wat draaglijker. Ze mocht af en toe mee in de potten roeren en kreeg heel wat aandacht van andere kleine én grote chirokindjes.

Ons team

Dat je als kookouder nog steeds een beetje prettig gestoord moet zijn, bewijst deze foto. Elk jaar spelen we op de laatste dag een spel met de chirogroep: “één tegen allen”. Wij geven hen allerlei opdrachten, die ze in een bepaalde tijd moeten uitvoeren. Dit jaar zaten we in Dinant, de stad van Adolphe Sax. Hier zie je zijn gepensioneerd orkest dat voor de gelegenheid op bezoek kwam 😉

Afkicken

Nu we terug thuis zijn, kan het afkicken beginnen. Voor mij betekent dat vooral uitpakken en wasjes draaien. Voor de kinderen betekent dat afkicken van de drukte en alle aandacht die ze kregen. Pim had gisteren al een huiluurtje om u tegen te zeggen en Susan moest duidelijk heropgevoed worden. Gelukkig hebben ze allemaal goed geslapen en dat heeft hen duidelijk deugd gedaan!