Wie mijn blog een beetje volgt, kent Susan al en weet dat ze geen meisje meisje is. Ze heeft een hekel aan roze en glitters en houdt absoluut niet van jurkjes. Toen ze twee was, dachten we dat dit gewoon deel uitmaakte van haar peuterpubertijd en namen we haar niet zo serieus. We propten haar, tot wenens toe, in die jurkjes (die ze van Lola mocht afdragen). Haar peuterpubertijd ging voorbij, maar haar kledingvoorkeur veranderde niet… Tom en ik besloten daarom ook om niet langer die dagelijkse strijd aan te gaan en haar te laten zijn wie ze is: stoere Susan!

Papa is haar grote voorbeeld, ze wil kleren dragen zoals hij. Ook wil ze later voetballer worden, want papa doet dat ook… Waar papa heen gaat, gaat zij met hem mee. Heel aandoenlijk om te zien en zo lang ze mij ook nog leuk vindt, is het ok 😉

De stoere outfit op de foto vonden we bij TAO. Ze hebben niet alleen mooie kledij, maar ook een mooie filosofie, die helemaal bij Susan past. Elk kind mag zijn wie hij is en zijn eigen talent ontwikkelen. Ook al gaat dat in tegen de verwachtingen van onze maatschappij.

Met het WK voor de deur maakte TAO een filmpje over Romane, een meisje van acht dat er van droomt een echte profvoetballer te worden. Ze gaat helemaal op in haar passie en is supertrots op haar sport.

Van ons moet Susan geen profvoetballer worden (momenteel focust ze zich op een carrière als vuilnisman 😉 ) Maar we vinden het wel belangrijk dat ze kan zijn wie ze is, ook al gaat dat in de tegen de verwachtingen. Ze mag kledij dragen waar ze mee gaat stralen en een sport kiezen die haar gelukkig maakt. Want dat is wat écht telt.