Aminata kwam vorig schooljaar binnen bij ons op school als anderstalige nieuwkomer. Haar moeder is Spaans en haar vader Afrikaans. Ze was schuchter en verlegen, je zou voor minder als je niemand kent en de taal niet spreekt…

Al vrij snel ontfermde Lola zich over dit meisje. Ze werden vriendinnen en leerden elkaar hun moedertaal. Ook al begrepen ze elkaar in het begin bijna niet en communiceerden ze vooral met gebarentaal, toch werden ze twee handen op één buik.

Aminata leerde snel en maakte grote sprongen vooruit. Lola was heel blij dat ze ook dit jaar bij haar in de klas zat, in het tweede leerjaar.

Maar vlak voor de kerstvakantie, vrijdagmiddag om 15.30, kwam er slecht nieuws… De ouders van Aminata vertelden aan de klasjuf dat ze in de vakantie zouden verhuizen naar Waregem (voor het werk van de papa). Zowel de klasjuf als Aminata zelf vielen uit de lucht. Doordat de ouders van Aminata het nieuws zo laat vertelden, kreeg niemand de kans om afscheid te nemen, ook Lola niet…

Mijn hart brak toen ik de tranen van Lola zag wanneer ik het nieuws vertelde… Gelukkig had ik een telefoonnummer van de mama van Aminata en kon ik haar nog een berichtje sturen. We spraken af dat de twee hartsvriendinnen elkaar nog eens konden zien in de vakantie. Aminata kwam bij ons langs en de meisjes genoten met volle teugen van hun laatste momenten samen.

Lola hield zich sterk tot we Aminata weer naar huis hadden gebracht. Daarna kwamen de traantjes, want maandag zou Aminata er niet meer zijn op de speelplaats…

De meisjes maakten wel een afspraak. Ze zullen elkaars pennenvriendinnen worden! Geen geskype of whatsapp, maar ouderwetse brieven schrijven!

Dat deed me denken aan mijn eigen jeugd… Brieven schrijven op mooi briefpapier… Bestaat dat trouwens nog? Ik zal eens op jacht gaan… Want voor Aminata is alleen het mooiste briefpapier goed genoeg 🧡